Als ik terugkijk op dit halfjaar, hoe ik al lezend en worstelend door die levensupdate heen ga, dan ben ik blij en verwonderd.
Ik weet nog steeds het pad niet, de weg is niet een klein beetje kronkelig, maar bijzonder bochtig! Maar ik heb wel ervaren wie mijn gids is op dit pad.
En dan is het mooi in het Stiltedagboek van Mirjam van de Vegt te lezen "Verlicht de weg die ik gaan mag".
Dit weekend werd ik telkens weer bepaald bij het woord "vertrouwen".
En dat naar aanleiding van een heel oude drenkeling op de Middellandse Zee, Paulus.
Paulus heeft gehoord dat hij in Rome gewoon zijn verhaal zal gaan doen voor de keizer. Dus daarom zal God het niet laten gebeuren dat de hele boot, incl opvarenden, vergaat.
En Paulus zegt daarop: Ik stel vertrouwen op God.
Bijzonder. Het is dus een zeker weten, maar ook een daad van jezelf om dit te zeggen
Daarop eten ze nog wat en daarna gooien ze al hun voorraden overboord. Niks meer over, helemaal hopeloos nu.
En daarna loopt de boot vast en drijven ze op wrakstukken op zee.
Dit verhaal dat we nu lezen over de problematiek op de Middellandse zee is dus al eeuwenoud.
De mede-opvarenden gaan af op het woord van Paulus. Ik denk wel dat ze wanhopen als ze zich vastklampen aan zo'n stuk hout, maar blijkbaar is dat niet erg.
We denken vaak dat God alleen redt als we laten zien hoe geweldig en hoe sterk ons geloof is. Maar als ik zulke verhalen lees, dan lees je over kleine geloven en ongeloof en wanhoop.
Ik denk ook nog te vaak dat ik zelf zoveel toevoeg aan mijn geloof en dat ik zelf van belang ben.
God zegt in 1 Petrus 5:7 "U mag uw zorgen op Hem afwentelen, want u ligt Hem na aan het hart".
Wow, daar schoot ik even van vol.
Grappig is dat wij nog steeds denken dat onze problemen groter zijn dan God. We zijn er niet zeker van dat God iets kan veranderen.
En dat zijn allemaal woestijngedachten volgens Joyce Meyer.
Zie de waarheid onder ogen over jezelf.
Ik dacht dat ik zelf wel aan het roer stond van mijn levensboot. Het leek ook echt mooi te gaan. Ik had alles onder controle.
Ik heb jaren dat roer proberen vast te houden. Mijn hele lichaam deed er letterlijk en figuurlijk pijn van.
En toen....opeens....toen moest ik het roer loslaten.
Eigenlijk wilde ik liever verdrinken. Maar God vond dat geen goed plan.
Tijd voor de update!
Het was tijd om onder ogen te zien hoe het werkelijk met mij en mijn levensboot ervoor stond.
Uiteindelijk is de boot vastgelopen, maar ik sta wel op het strand.
Wow,....wat is het hier mooi! En God zij dank: Ik leef!!
Ik weet nog steeds het pad niet, de weg is niet een klein beetje kronkelig, maar bijzonder bochtig! Maar ik heb wel ervaren wie mijn gids is op dit pad.
En dan is het mooi in het Stiltedagboek van Mirjam van de Vegt te lezen "Verlicht de weg die ik gaan mag".
Dit weekend werd ik telkens weer bepaald bij het woord "vertrouwen".
En dat naar aanleiding van een heel oude drenkeling op de Middellandse Zee, Paulus.
Paulus heeft gehoord dat hij in Rome gewoon zijn verhaal zal gaan doen voor de keizer. Dus daarom zal God het niet laten gebeuren dat de hele boot, incl opvarenden, vergaat.
En Paulus zegt daarop: Ik stel vertrouwen op God.
Bijzonder. Het is dus een zeker weten, maar ook een daad van jezelf om dit te zeggen
Daarop eten ze nog wat en daarna gooien ze al hun voorraden overboord. Niks meer over, helemaal hopeloos nu.
En daarna loopt de boot vast en drijven ze op wrakstukken op zee.
Dit verhaal dat we nu lezen over de problematiek op de Middellandse zee is dus al eeuwenoud.
De mede-opvarenden gaan af op het woord van Paulus. Ik denk wel dat ze wanhopen als ze zich vastklampen aan zo'n stuk hout, maar blijkbaar is dat niet erg.
We denken vaak dat God alleen redt als we laten zien hoe geweldig en hoe sterk ons geloof is. Maar als ik zulke verhalen lees, dan lees je over kleine geloven en ongeloof en wanhoop.
Ik denk ook nog te vaak dat ik zelf zoveel toevoeg aan mijn geloof en dat ik zelf van belang ben.
God zegt in 1 Petrus 5:7 "U mag uw zorgen op Hem afwentelen, want u ligt Hem na aan het hart".
Wow, daar schoot ik even van vol.
Grappig is dat wij nog steeds denken dat onze problemen groter zijn dan God. We zijn er niet zeker van dat God iets kan veranderen.
En dat zijn allemaal woestijngedachten volgens Joyce Meyer.
Zie de waarheid onder ogen over jezelf.
Ik dacht dat ik zelf wel aan het roer stond van mijn levensboot. Het leek ook echt mooi te gaan. Ik had alles onder controle.
Ik heb jaren dat roer proberen vast te houden. Mijn hele lichaam deed er letterlijk en figuurlijk pijn van.
En toen....opeens....toen moest ik het roer loslaten.
Eigenlijk wilde ik liever verdrinken. Maar God vond dat geen goed plan.
Tijd voor de update!
Het was tijd om onder ogen te zien hoe het werkelijk met mij en mijn levensboot ervoor stond.
Uiteindelijk is de boot vastgelopen, maar ik sta wel op het strand.
Wow,....wat is het hier mooi! En God zij dank: Ik leef!!
