..als het dan maar niet gaat regenen!

Ja, daar was ze weer. Mijn dochter. Ze was naar de verzamelplek gefietst om 8 uur. En daar bleek dat het eerste uur uitviel. Dus kwam ze gezellig weer naar huis met een vriendin. Het zag er grijs uit. Ze had haar regenjas aan. Ik vertrok naar mijn werk. "Gezellig uurtje dan. Ik hoop maar niet voor jullie dat het nog grijzer gaat worden en gaat regenen. Want dan is het eerste uur vrij niet echt lekker." Optimist die ik ben! Toen ik op de fiets zat, zag ik het achter de grijze lucht wat blauwer worden. Ik werd met mijn "neus" op mijn negatieve zelf gedrukt. Waarom kan ik nu nooit eens het tegenovergestelde zien of zeggen? Vanavond had ik ook zo'n oefening in "hoe kijk je tegen een situatie aan". Mijn kinderen houden van soep. Dus ik had een heerlijke pan soep gemaakt. Dochterlief komt uit school en heeft geen zin in soep. Ze eet liever noodles. Zoonlief meldt zich af voor het eten. Daar zit ik dan in mijn eentje met een pan soep. Terwijl ik niet eens van soep houdt! Ik steek de kaarsen aan, pak de krant en trakteer mijzelf op drie kwartier ongestoord eten en de krant lezen. Je kunt natuurlijk kijken naar wat je niet hebt, maar belangrijker is om te focussen op wat je wel hebt. En dat is heel veel. Mezelf de tijd gunnen. En ontsnappen aan de drukte die de mensen om je heen je opleggen. Dat kon ik nooit en wilde ik ook nooit. Ik wilde meedoen, doorgaan. Nu ik ben stilgezet, moet ik er maar van genieten. Van al die ervaringen die ik opdoe. Daar de tijd voor nemen. Dus de weg die ik ga ondergaan en ervaren, zonder me al te veel zorgen te maak over waar ik precies heen ga en waar ik uitkom. Bewust worden van hoe het in mijn hoofd anders kan gaan worden.

Focus

Focus, focus, de discipline van focus. Niet alleen in je werk, maar ook privé. En niet alleen in je gewone leven, maar ook in je geestelijke leven. Zonder focus, laat je je meeslepen door de "wervelwind" aan dingen en gebeurtenissen om je heen en in je. Dat betekent dat je 1 waanzinnig belangrijk doel moet formuleren (WBD). En daar moet je je op richten, of je dat realiseert moet je meten. Daar moet je niet zo af en toe eens over nadenken, nee, daar moet je constant mee bezig zijn. Dat gaat ook niet van het ene op het andere moment. Dat vereist een belangrijke verandering. En met zo'n andere aanpak heb je nog niet zo'n ervaring. Dus het is ook riskant om het te doen. Zeker als je om je heen ziet dat mensen met van alles en nog wat tegelijk bezig (lijken te) zijn. Dan is het heel moedig om het heel anders te gaan doen. Denk na of je je nog comfortabel voelt met de wijze waarop je nu bezig bent, met verschillende doelen tegelijk. Zo niet, dan moet je het veranderen. Je kunt niet comfortabel en moedig tegelijkertijd zijn. En....als je doorgaat met de manier waarop je het altijd hebt aangepakt, dan weet je wat je krijgt. Nl dat wat je altijd al kreeg: chaos, stress, geen idee waar je mee bezig bent, druk-druk-druk. Dit zijn allemaal "maskers" om maar niet toe te hoeven geven dat het niet gaat en niet kwetsbaar hoeven te zijn. Als ik het zo opschrijf, ben ik het er enorm mee eens. Tegelijkertijd weet ik ook niet zo goed hoe ik dit nu moet aanpakken. Ik probeer het wel, maar heb niet echt het idee dat het zo makkelijk lukt. Ook hier misschien goed tegen mezelf te zeggen dat veranderen tijd kost en niet als een kritische ouder naar mezelf te kijken, maar mezelf tijd te gunnen. "ok, lieve kind, je bent op de goede weg, maar doe rustig aan!"

Niet klagen

Een tennisarm, een dochter met luizen, knie in de tape, zo moe....! Is het de overgang of wat is het? En hoe kom ik er ooit weer bovenop? Een kuur zou me goed doen. Mijn moeder is net vertrokken voor drie weken naar Kuuroord Franzsenbad. Gelukkig gaan we haar daar een weekend opzoeken. Maar goed, hoe zorg ik erover dat ik de week positief inga, zonder naar Tsjechie te gaan. Dat betekent ook dat ik toe moet durven te geven dat ik niet perfect ben en dat ik kwetsbaar ben. Brene Brown gaat hierop in in haar boek De kracht van kwetsbaarheid. Een belangrijke "methode" is het beoefenen van dankbaarheid (zie ook Ann Voskamp). Drie lessen deze week over geluk en licht: 1. Geluk is een kwestie van momenten, doodgewone momenten (to be happy, just be!); 2. Wees dankbaar voor wat je hebt en 3. Laat geluk niet door je vingers glippen. Daarnaast dus gewoon accepteren dat het niet gaat zoals ik zou willen, dat ik moe ben, dat ik ouder ben. Perfect ben ik niet. En perfectionisme is ook een akelig masker om constant achter te zitten. Perfectionisme maakt eenzaam. Deze week wil ik me leren accepteren zoals ik ben: iemand die niet 80 uur per week werkt, iemand die uit een burnout krabbelt, iemand die verre van perfect is!

Ontwarren

Om echt te kunnen leven, in vrijheid, moet de waarheid gezegd worden. Daarmee begint ook het mooie boek " Eten, bidden en beminnen". Zeg de waarheid, zeg de waarheid, zeg de waarheid. Dat is heel moeilijk, vandaar dat velen waarschijnlijk achter een masker leven. Maar daarmee maak je het leven niet makkelijker, het wordt verwarrender en warriger. Dus het gaat erom dat te ontwarren.

Dat is een pijnlijk proces en gaat niet van het ene op het andere moment. Als je daarmee aan de slag gaat, dat gaat veranderen, dan moet je goed voor jezelf zorgen en aardig voor jezelf zijn. Dus neem ik de tijd om elke dag te dansen of te sporten. Zo moe als ik ben, soms heb ik de hele nacht niet geslapen van de stress, na een uurtje flamenco of tennissen voel ik me echt beter. Bij het avondeten en ontbijt steek ik de kaarsen aan. En ik probeer mijn gedachten en woorden te veranderen. Positieve woorden spreken. Want er is een strijd in ons denken aan de gang. Daarom lees ik het boek van Joyce Meyer " Strijd in je denken". Laten we elkaar helpen ons leven te ontwarren, zodat we worden hoe we bedoeld zijn.

Te pletter slaan?

"Ik was te Cadzand aan het strand getuige van een misverstand, toen ik twee golven hoorde spreken precies voordat ze zouden breken. De ene riep: ‘Het is gedaan, wij zullen hier te pletter slaan!’ De ander zei beslist: ‘Welnee, je bent geen golf, je bent de zee." (Hein Stufkens) Dit mooie gedicht geeft wel aan dat je op zeker twee manieren tegen je leven aan kunt kijken. Je kunt bang zijn dat alles fout loopt en dat je zoals de golf te pletter zult slaan. Dat je faalt, dat het allemaal niet zo loopt als je had verwacht. Maar je kunt ook leren kijken door de andere bril. "Welnee, we zullen niet te pletter slaan, we zijn geen golf, we zijn de zee"! Deze andere manier van denken, van kijken is niet makkelijk. Je moet echt anders leren denken en kijken. Daarin ben je niet alleen. Veel mensen zijn daar mee bezig en hebben er over nagedacht en over geschreven. Dat is werkelijk zo fantastisch! In die zoektocht in leven, in dat proces om je zelf te ontdekken, wordt je geholpen. En om de geheimen van het leven te ontdekken heb je tijd nodig. Er moet iets in je wakker worden. Je moet je eigen leven onder ogen durven zien en de waarheid durven zeggen. Daarover wil ik het gaan hebben. Over die zoektocht naar jezelf en naar het leven. Om te worden als zo'n prachtige kwal. Gaan waar de golven en de zee hem brengen en af en toe mooi liggen zijn op het strand!