Vertrouwen

Als ik terugkijk op dit halfjaar, hoe ik al lezend en worstelend door die levensupdate heen ga, dan ben ik blij en verwonderd. Ik weet nog steeds het pad niet, de weg is niet een klein beetje kronkelig, maar bijzonder bochtig! Maar ik heb wel ervaren wie mijn gids is op dit pad. En dan is het mooi in het Stiltedagboek van Mirjam van de Vegt te lezen "Verlicht de weg die ik gaan mag". Dit weekend werd ik telkens weer bepaald bij het woord "vertrouwen". En dat naar aanleiding van een heel oude drenkeling op de Middellandse Zee, Paulus. Paulus heeft gehoord dat hij in Rome gewoon zijn verhaal zal gaan doen voor de keizer. Dus daarom zal God het niet laten gebeuren dat de hele boot, incl opvarenden, vergaat. En Paulus zegt daarop: Ik stel vertrouwen op God. Bijzonder. Het is dus een zeker weten, maar ook een daad van jezelf om dit te zeggen Daarop eten ze nog wat en daarna gooien ze al hun voorraden overboord. Niks meer over, helemaal hopeloos nu. En daarna loopt de boot vast en drijven ze op wrakstukken op zee. Dit verhaal dat we nu lezen over de problematiek op de Middellandse zee is dus al eeuwenoud. De mede-opvarenden gaan af op het woord van Paulus. Ik denk wel dat ze wanhopen als ze zich vastklampen aan zo'n stuk hout, maar blijkbaar is dat niet erg. We denken vaak dat God alleen redt als we laten zien hoe geweldig en hoe sterk ons geloof is. Maar als ik zulke verhalen lees, dan lees je over kleine geloven en ongeloof en wanhoop. Ik denk ook nog te vaak dat ik zelf zoveel toevoeg aan mijn geloof en dat ik zelf van belang ben. God zegt in 1 Petrus 5:7 "U mag uw zorgen op Hem afwentelen, want u ligt Hem na aan het hart". Wow, daar schoot ik even van vol. Grappig is dat wij nog steeds denken dat onze problemen groter zijn dan God. We zijn er niet zeker van dat God iets kan veranderen. En dat zijn allemaal woestijngedachten volgens Joyce Meyer. Zie de waarheid onder ogen over jezelf. Ik dacht dat ik zelf wel aan het roer stond van mijn levensboot. Het leek ook echt mooi te gaan. Ik had alles onder controle. Ik heb jaren dat roer proberen vast te houden. Mijn hele lichaam deed er letterlijk en figuurlijk pijn van. En toen....opeens....toen moest ik het roer loslaten. Eigenlijk wilde ik liever verdrinken. Maar God vond dat geen goed plan. Tijd voor de update! Het was tijd om onder ogen te zien hoe het werkelijk met mij en mijn levensboot ervoor stond. Uiteindelijk is de boot vastgelopen, maar ik sta wel op het strand. Wow,....wat is het hier mooi! En God zij dank: Ik leef!!

Aandacht geven aan angst

Wat zijn er toch veel mooie quotes. Zoals deze " alles wat je aandacht geeft, groeit". Of: " een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest". Mijn leven is niet beter geworden door al mijn slapeloze nachten als gevolg van angst. Ik gaf angst dag en nacht de aandacht. Het resultaat daarvan is dat mijn spieren verkrampen en dat ik me veel dagen in het afgelopen jaar buitengewoon brak voelde. Wel heb ik hierdoor allerlei dingen ontdekt. Ik weet nu dat angst je rede kan uitschakelen. Als gevolg daarvan ga je dingen doen die je niet voor mogelijk had gehouden. Je vlucht weg, letterlijk, uit situaties die moeilijk zijn (bijvoorbeeld omdat je bang bent dat je dingen moet gaan vertellen waar je je voor schaamt). Verder merk ik dat als ik vastzit in mijn nek, dat mijn arm ook pijn doet. Die spieren zijn met elkaar verbonden. En ik ben ook voor het eerst naar een Thaise massage geweest. Erg lekker. Naast deze ontdekkingen word ik ook gedwongen na te denken over waar het leven nu eigenlijk over gaat. Sprak gisteren met een jonge stagiair bij ons op kantoor. Hij vroeg zich af of het leven nu bestaat uit: opstaan, werken en naar bed gaan. Jaar in, jaar uit. Ik wist eigenlijk niks te antwoorden. Maar als ik er nog eens op kauw en mijn afgelopen angstige jaar overdenk, weet ik wel iets. Het gaat er in het leven om dat je ontdekt wat er toe doet, waar je de zekerheden uit haalt en wat werkelijk gelukkig maakt. Ik heb ontdekt dat niet bezit gelukkig maakt. Ik had dat ook wel kunnen weten. Opgegroeid en dagelijks lezend in de Bijbel kwam ik in Prediker 7 een prachtige wijsheid tegen. "Wijsheid biedt meer schaduw in het leven als bezit". Ik heb ervaren dat je dat met je rede kunt volgen, maar je moet dat ook voelen. En dat heb ik ontdekt. Ik heb het gevoeld. In plaats van paniekerig en angstig te zijn en daar aandacht aan te geven, moet ik bewust leren bedenken wat ik aandacht geef en wat niet. En vertrouwen hebben dat er uit zo'n lastige, grote, prikkelige plant (artisjok) een mooie bloem gaat komen!

Zo'n zin in het nieuwe jaar!

Ongelofelijk: het was een fijne dag. Ik heb zo'n zin in het nieuwe jaar. Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Een leven te hebben dat ik zelf wil, waar ik van kan genieten. Een leven zonder angst en stress. Een leven om in te ontdekken wie ik ben en wat ik leuk vind en waar ik van geniet. Vanmorgen in de kou, helemaal ingepakt, in mijn eigen kleine wereld, fietste ik naar mijn werk. Na twee weken vakantie ben je er echt helemaal uit geweest. En dat gold voor heel veel collega's. Wat een dingen om dankbaar en blij voor te zijn. Werk, een fiets, warme kleding, een nieuwjaarsontbijt. Tijdens de lunch met een collega ideeën zitten uitwisselen om misschien mijn bedrijf nieuw leven in te blazen, er iets anders aan toe te voegen. Of dat zij een bedrijf gaat starten? Hoeft niet vandaag of morgen klaar. Maar erover praten, kleine stappen zetten. Dat geeft al ontzettend veel energie. En voor mij horen daar natuurlijk boeken bij. Ik moet daar over lezen. Als ik thuis kom, start ik met mijn nieuwe project. Mijn kledingkast moet overzichtelijk worden. Ik ga kleding verkopen op marktplaats. Dus eerst foto's maken. En s'avonds na de flamencoles, ga ik verder met mijn 30 dagen project (inspiratie opgedaan hiervoor via TED-talks). Ik probeer elke dag een tekening te maken van iets. Vanavond dus van mijn flamencoles. En nu ga ik tevreden naar bed! Wat een heerlijk gevoel. En dat weet ik, omdat ik heb ervaren hoe het is om ontevreden te zijn en angstig en bang in het leven te staan.

..als het dan maar niet gaat regenen!

Ja, daar was ze weer. Mijn dochter. Ze was naar de verzamelplek gefietst om 8 uur. En daar bleek dat het eerste uur uitviel. Dus kwam ze gezellig weer naar huis met een vriendin. Het zag er grijs uit. Ze had haar regenjas aan. Ik vertrok naar mijn werk. "Gezellig uurtje dan. Ik hoop maar niet voor jullie dat het nog grijzer gaat worden en gaat regenen. Want dan is het eerste uur vrij niet echt lekker." Optimist die ik ben! Toen ik op de fiets zat, zag ik het achter de grijze lucht wat blauwer worden. Ik werd met mijn "neus" op mijn negatieve zelf gedrukt. Waarom kan ik nu nooit eens het tegenovergestelde zien of zeggen? Vanavond had ik ook zo'n oefening in "hoe kijk je tegen een situatie aan". Mijn kinderen houden van soep. Dus ik had een heerlijke pan soep gemaakt. Dochterlief komt uit school en heeft geen zin in soep. Ze eet liever noodles. Zoonlief meldt zich af voor het eten. Daar zit ik dan in mijn eentje met een pan soep. Terwijl ik niet eens van soep houdt! Ik steek de kaarsen aan, pak de krant en trakteer mijzelf op drie kwartier ongestoord eten en de krant lezen. Je kunt natuurlijk kijken naar wat je niet hebt, maar belangrijker is om te focussen op wat je wel hebt. En dat is heel veel. Mezelf de tijd gunnen. En ontsnappen aan de drukte die de mensen om je heen je opleggen. Dat kon ik nooit en wilde ik ook nooit. Ik wilde meedoen, doorgaan. Nu ik ben stilgezet, moet ik er maar van genieten. Van al die ervaringen die ik opdoe. Daar de tijd voor nemen. Dus de weg die ik ga ondergaan en ervaren, zonder me al te veel zorgen te maak over waar ik precies heen ga en waar ik uitkom. Bewust worden van hoe het in mijn hoofd anders kan gaan worden.

Focus

Focus, focus, de discipline van focus. Niet alleen in je werk, maar ook privé. En niet alleen in je gewone leven, maar ook in je geestelijke leven. Zonder focus, laat je je meeslepen door de "wervelwind" aan dingen en gebeurtenissen om je heen en in je. Dat betekent dat je 1 waanzinnig belangrijk doel moet formuleren (WBD). En daar moet je je op richten, of je dat realiseert moet je meten. Daar moet je niet zo af en toe eens over nadenken, nee, daar moet je constant mee bezig zijn. Dat gaat ook niet van het ene op het andere moment. Dat vereist een belangrijke verandering. En met zo'n andere aanpak heb je nog niet zo'n ervaring. Dus het is ook riskant om het te doen. Zeker als je om je heen ziet dat mensen met van alles en nog wat tegelijk bezig (lijken te) zijn. Dan is het heel moedig om het heel anders te gaan doen. Denk na of je je nog comfortabel voelt met de wijze waarop je nu bezig bent, met verschillende doelen tegelijk. Zo niet, dan moet je het veranderen. Je kunt niet comfortabel en moedig tegelijkertijd zijn. En....als je doorgaat met de manier waarop je het altijd hebt aangepakt, dan weet je wat je krijgt. Nl dat wat je altijd al kreeg: chaos, stress, geen idee waar je mee bezig bent, druk-druk-druk. Dit zijn allemaal "maskers" om maar niet toe te hoeven geven dat het niet gaat en niet kwetsbaar hoeven te zijn. Als ik het zo opschrijf, ben ik het er enorm mee eens. Tegelijkertijd weet ik ook niet zo goed hoe ik dit nu moet aanpakken. Ik probeer het wel, maar heb niet echt het idee dat het zo makkelijk lukt. Ook hier misschien goed tegen mezelf te zeggen dat veranderen tijd kost en niet als een kritische ouder naar mezelf te kijken, maar mezelf tijd te gunnen. "ok, lieve kind, je bent op de goede weg, maar doe rustig aan!"

Niet klagen

Een tennisarm, een dochter met luizen, knie in de tape, zo moe....! Is het de overgang of wat is het? En hoe kom ik er ooit weer bovenop? Een kuur zou me goed doen. Mijn moeder is net vertrokken voor drie weken naar Kuuroord Franzsenbad. Gelukkig gaan we haar daar een weekend opzoeken. Maar goed, hoe zorg ik erover dat ik de week positief inga, zonder naar Tsjechie te gaan. Dat betekent ook dat ik toe moet durven te geven dat ik niet perfect ben en dat ik kwetsbaar ben. Brene Brown gaat hierop in in haar boek De kracht van kwetsbaarheid. Een belangrijke "methode" is het beoefenen van dankbaarheid (zie ook Ann Voskamp). Drie lessen deze week over geluk en licht: 1. Geluk is een kwestie van momenten, doodgewone momenten (to be happy, just be!); 2. Wees dankbaar voor wat je hebt en 3. Laat geluk niet door je vingers glippen. Daarnaast dus gewoon accepteren dat het niet gaat zoals ik zou willen, dat ik moe ben, dat ik ouder ben. Perfect ben ik niet. En perfectionisme is ook een akelig masker om constant achter te zitten. Perfectionisme maakt eenzaam. Deze week wil ik me leren accepteren zoals ik ben: iemand die niet 80 uur per week werkt, iemand die uit een burnout krabbelt, iemand die verre van perfect is!

Ontwarren

Om echt te kunnen leven, in vrijheid, moet de waarheid gezegd worden. Daarmee begint ook het mooie boek " Eten, bidden en beminnen". Zeg de waarheid, zeg de waarheid, zeg de waarheid. Dat is heel moeilijk, vandaar dat velen waarschijnlijk achter een masker leven. Maar daarmee maak je het leven niet makkelijker, het wordt verwarrender en warriger. Dus het gaat erom dat te ontwarren.

Dat is een pijnlijk proces en gaat niet van het ene op het andere moment. Als je daarmee aan de slag gaat, dat gaat veranderen, dan moet je goed voor jezelf zorgen en aardig voor jezelf zijn. Dus neem ik de tijd om elke dag te dansen of te sporten. Zo moe als ik ben, soms heb ik de hele nacht niet geslapen van de stress, na een uurtje flamenco of tennissen voel ik me echt beter. Bij het avondeten en ontbijt steek ik de kaarsen aan. En ik probeer mijn gedachten en woorden te veranderen. Positieve woorden spreken. Want er is een strijd in ons denken aan de gang. Daarom lees ik het boek van Joyce Meyer " Strijd in je denken". Laten we elkaar helpen ons leven te ontwarren, zodat we worden hoe we bedoeld zijn.